Adsız Uykum / Kübra Mutlu

Gözlerimi kapattım.
Eskiden güzeldik ya çocuktuk küçüktü acılar büyüktü sevgiler artık melek değilim... Biz büyüdük ve kirlendi dünya... Geçmişime bir göz attım, bana hep acı var gibi geliyordu, çünkü acıyla besleniyordu hücrelerim ama gördüm ki ara sayfalarında öyle güzel resimler varmış ki birden uykudan uyandım daha çok şey olacak, yaşayacağız ama ne diye duruyordum ki durmamalıydım koşmalıydım. Var gücümle koşmalı, duvarlarımı yıkmalıydım koşuyor koşuyor koşuyordum. Birden ayaklarımın mecali vücudumun takatinin kalmadığını hissettim; ama zihnim? O açıktı. O, koşmak istiyordu bir koşuyor iki duruyordum daha hızlı olmalıydım başarmalıydım koştum tüm gücümle... Duvar yıkılmadı, ama umutlarım yıkılmıştı. Oturdum duvarın dibine biraz ağladım sonra duvarı arkama aldım ve yürüdüm yorulmuştum, koşmanın vermiş olduğu yorgunluk, içimdeki hazin son bağırmak haykırmak hıçkıra hıçkıra açılmak istiyordu boğazımda kalan düğümler...

Yorulmuştum...
Gözlerimi sımsıkı kapattım içimdeki acıyı bastırmak istercesine sıkıyordum dişlerimi, gözlerimi açtım eksik hissediyorum yapamamıştım kaybolmuştu isteklerim soluklarımda. Boğuluyordum... Yatağıma uzandım hülyalardaydım yine!
Günlerden bir gün diye başlayan bir yazı beni aldı, tuttu elimden. Görüyordum dudaklarımın kahkahalar attığını gözlerimde yanan ateş böceklerini… Hatırlıyorum o anı. Dağın tepesindeydim; yüksekten seyrediyordum, önümde bir pınar, arkamda geniş ova etrafımda elimde o çok sevdiğim bez bebeğim pınarın yanı birden gözüme çok çirkin görünmüştü çimenler yosunlar kenarında birikmiş tortular kollarımı uçak gibi açıp pınara doğru gözlerim kapalı yokuş aşağıya kendimi savurdum pınara vardım. Soğuktu suyu insanların kendilerine yarattıkları dünya gibi kana kana içtim sonra kafamı çimlere çevirdim benim o tepeden görmediğim bir şey varmış çimlerin arasındaki ufak papatyalar nasıl da güzel duruyorlardı
Bebeğim yok!
Ağlıyordum, yine ağlıyordum...
Döndüm tepeye oradan bakarsam rahat bulurum diye ama yoktu. Yoktu işte arkamda cılız bir ses bir oğlan sesi "şşşşştt kız bunu mu arıyorsun? " koşup bebeğimi oğlandan çalarmışçasına kapmam, koşmak koşmak daha hızlı koşmak… Bir an durdum sonra kahkaha atmaya başladım seviniyordum delirmişçesine, kocaman elmayı ağzıma tıkmışlar gibi... Sonra adsız uykumdan yeniden uyandım. Duruyordum boş boş etrafımı izliyordum ağlamaklı bir ben gözlerim yanıyordu bir damla süzüldü gözümden sonra o pınarın suyuyla öylesine zıt bir tat içimde ağlayan bir çocuk gözlerimi kapattım koşmaya başladım duvara var gücümle koştum koştumm koştummm dua ediyordum af diliyordum benliğimden koştuum gözlerimi sımsıkı kapattım.
Yıkmıştım! Duvarımı yıkılmıştı.
Ağlıyordum kaybolmuş bebeğimi bulduğumda ki sevincim vardı ağlıyordum daha çok ağlıyordum
adsız uykum...