Yukarıda bahsettiğim konular emeğin hizmet yönünden anlaşılabilmesi için genel ve basit örneklerdir. Bir de emeğin üretim alanına yeri vardır ki, üzerinde hassasiyetle durmamız gereken bir durumdur. Sizlere örnek vermek istiyorum.
Sokaklarda ayakkabı boyayan, elleri nasır toplamış, yüzleri esmer, kaşları, gözleri, saçları kara çocukların yaptığı işe saygı duyan, onların önünde eğilen kaç kişi var dersiniz? Lütfen gerçekçi olup bu soruyu kendimize soralım, maalesef yok derecede denilecek kadar az, o var olanların bir kısmıca acıma duygusu içindeler.
Oysa alın teri döken herkes kutsal bir iş yapıyordur. Onlara acımak, yapılan haksızlığın en büyüğü olur. Asıl acınacak birisi varsa oda onların okula gitmelerini engelleyen, küçük yaşta ezilmelerine olanak tanıyan her fırsatta onları itip kalkan toplumun ta kendisidir.
Emek sahibinin bu durumdan hiç mi kabahati yok? Diye sorarsanız vereceğim cevap tabi ki var olacaktır. Çünkü emek sahibi yeteri kadar örgütlenmemiş, sınıf dayanmasına gereken özeni göstermemiş toplum menfaatinin gücüne yeteri kadar inanmamıştır. Burjuvanın içine bir kısmı entegre olmuş, durduğu yer ile arzuları çatışmıştır. Bireysel menfaatler ortaya çıkmıştır.