Fırtına güçlüymüş, hiç de dinesi yokmuş…
Yağmur yağdıkça yağıyor, karanlık bir türlü dağılmıyormuş…
Kalın gri yağmur bulutlarının arasına sıkışan güneş can sıkıntısından küçük beyaz bulutlarla ve sakin rüzgarla iş birliği yapıp bir büyü hazırlamaya başlamış…
Önce beyaz pamuk katmanlarda topladığı küçük yağmur damlalarını biriktirmiş…
İçine biraz renk, biraz umut, biraz şans koymuş…
Rüzgar bir barmen edasında küçük, güçsüz, sevimli bulutları sallamaya başlamış…
Her damlacık farklı bir renk almış…
Önce kırmızılar ve turuncular girmiş sıraya umutları toplamış,
Ardından yeşiller ve sarılar damlalara karışmış mutluluk olmuş…
Şans da mavi, lacivert ve mora dolmuş…
Renkli damlacıklar güneşin sıcağında birbirine karışmış, sallana salana uzamış, büyümüş…
Gri bulutlar dağılıp, yağmur dinince ve fırtına hırçın kollarını yeryüzünden çekince güneş gökyüzünün kuşağını aniden salı vermiş…
Nemli yeryüzü güneşin büyüsüyle aydınlanmış, deniz renklenmiş, gökyüzü boyanmış, tüm dilekler ayaklanmış…
Kuşağa sarılan melekler dilekleri toplamış...