Parmaklarım yine delicesine kalemi istiyor! Duygular çok yoğun parmaklarıma engel olamıyorum... Kalemi isteyen parmaklarım mı yoksa yüreğim mi? Bunu cevaplamak hiçte zor değil! Kalemi isteyen yüreğim ve yazacak olanda parmaklarım. İçimde kopan fırtınayı durdurmaya çalışıyorum ama olmuyor illâ kağıda yaz diyor! Yanlış-doğru ne varsa dök...hakim olamıyorum kendime! Nedeni? İçimdeki O...(!) Onu içimden çekip atamıyorum... Hep birşeyler oluyor. Çoğu yanlış şeyler,doğruyu bulmaya çalışıyorum ama bulamıyorum. Ona ait yanlışlar bile beni mutlu etmeye yetiyor! Doğrular az olduğu için onu düşünemiyorum bazen... Ama yanlışlari düşününce ardı ardına gelen O ve yanlışlar böylece de daha çok düşünebiliyorum. Ve bundan rahatsız olmuyorum-olamıyorum. Biliyorum yanlış sularda yol aldığımı ne zaman boğulacağımı bilemiyorum. Tek bildiğim geç olsa bilemiyorsam bile sonunda o sularda boğulacağım! İçimdeki o'ya karşı her türlü tehlikeyi göze alabilecek kadar güveniyorum kendime. Düşünmeden mantığın olamıyacağı bir O var içimde... Herşeye ve herkese rağmen seviyorum içimdeki O'yu. Ama anlatamıyorum bir başkasına; sadece yüreğim kaleme, kalem kağıda döküyor üçü anlaşabiliyorlar. Ben bile içimde ki O' yla anlaşamıyorum. (!)